Chapter 1: Lalaking Hindi Ko Dapat Pagnasaan

Nakatitig si Katty sa tasa ng kape, pinaglalaruan ang hawakan nito habang nakikinig sa mahihinang usapan sa paligid ng café. Wala siyang ibang iniisip kundi ang pagdating ni Zavier.  

Maya-maya lang, bumukas ang pinto, at nakita niya ang pamilyar na pigura nito. Matangkad, maayos ang postura, at palaging may dalang kumpiyansang hindi lumalampas sa pagiging mayabang. Ngunit bago pa man siya makangiti, may naunang pumasok na babae sa tabi ni Zavier, at ang boyfriend niya mismo ang nagbukas ng pinto para rito.  

Marahil kung ibang girlfriend ay magseselos sa ginawa nito subalit hindi siya. 

Si Zavier. Ang lalaking hindi lang maginoo sa kanya bilang boyfriend, kundi gentleman sa kahit sino. Isa ito sa mga dahilan kung bakit siya nahulog rito.  

At ngayon, nagbabalik ang alaala ng unang beses niya itong nakita.  

Tatlong taon na ang nakalilipas, sa parehong café, unang nagtagpo ang landas nila ni Zavier.  

Nagkataong sabay silang dumating noon. Bago pa man niya maabot ang pinto, nauna na itong bumukas—hindi dahil sa kanya, kundi dahil sa lalaking nasa likod niya.  

Napalingon siya. Matangkad ito, may malamlam na mga mata, at walang kahit anong indikasyon na sinusubukan nitong kunin ang atensyon niya.  

Binuksan lamang nito ang pinto para sa kanya at dumiretso sa loob, hindi na siya muling tiningnan.  

Hindi ito nagpakita ng interes o sinubukang kausapin siya. Kundi tila natural lamang dito ang ipagbukas siya ng pinto na bihira na niya ngayong makita sa mga lalaki.

At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, doon siya nagsimulang matunaw sa presensya nito.  

Sa sumunod na mga araw, naging pamilyar ang mukha ni Zavier sa university na pinapasukan niya. Sa mga hallway, sa canteen, sa mga event sa engineering department. Hanggang sa natuklasan niyang pareho pala sila ng kurso.  

Mula noon, siya na ang hindi mapakali.  

At hindi siya tumigil hanggang sa tuluyan niyang nakuha ang atensyon nito.  

“Kat?”  

Napapitlag siya nang marinig ang mababang boses sa harapan niya.  

Napangiti siya. “Ang tagal mo.”  

Umupo si Zavier sa tapat niya, halatang guilty. “Traffic. Dapat kasi umorder ka na habang naghihintay.”  

“Okay lang,” sagot niya. “Hindi naman ako nagmamadali.”  

Tahimik siyang tinapunan nito ng tingin, saka bumuntong-hininga.  

“Sa weekend,” biglang sabi ni Zavier. “Punta ka sa bahay. Gusto kitang ipakilala kay Dad.”  

Nag-init ang mukha niya.  

Ang ama ni Zavier. Hindi niya pa ito nakikita, subalit base sa mga kwento ni Zavier tungkol dito ay tila nakilala na niya ito.

Sa araw ng Sabado, naghintay siya sa harap ng isang malaking pinto, kinakabahan.  

Bago pa man niya maisipang mag-doorbell, bumukas ito—at isang matangkad na lalaki na may malakas na pangangatawan ang bumungad sa kanya.  

Sandali siyang natulala.  

Ang lalaking nasa harapan niya ay ama ni Zavier.  

Sa unang tingin, aakalain mong banyaga ang lahi nito. Matangkad, may matapang na panga, at malalim ang mga mata. Napansin niyang may puti na ang buhok nito, pero sa halip na magmukhang matanda, nagbigay lang iyon ng dagdag na lalim sa hitsura nito.  

“Ikaw siguro si Katty,” anito, bahagyang ngumiti.  

Napalunok siya bago ngumiti pabalik. “Opo.”  

“Bukas ang pinto. Ayaw mo bang pumasok?”  

Doon lang siya natauhan at mabilis na pumasok, pinipilit pakalmahin ang sariling kaba.  

“Tuloy ka,” sabi nito, saka bumalik sa kusina. “Lumabas saglit si Zavier para bumili ng dessert. Pero naghanda na ako ng hapunan.”  

Tila may mainit na pakiramdam ang lumukob sa kanya.  

Sa unang beses na makita niya ang ama ni Zavier, hindi niya inaasahan ang ganitong klase ng presensya—hindi nakakatakot, hindi mahigpit. Sa halip, may isang uri ng init sa paligid nito.  

Parang si Zavier.  

O baka hindi.  

Parang mas higit pa.  

Nag-ring ang phone niya.  

“Kat, medyo matatagalan pa ako. Naipit ako sa traffic,” ani Zavier.  

Napaangat siya ng tingin kay Hux, ang ama ni Zavier, na patuloy lang sa paghahanda ng pagkain.  

“Baka gusto mong magpahinga muna,” sabi nito.  

Ngunit imbes na tumigil, inalok niyang tumulong.  

“Huwag na,” sagot ni Hux, bahagyang nakangiti. “Bisita ka, hindi kita papagurin.”  

Ngunit nagpumilit siya.  

Sa huli, pumayag ito na siya ang maghanda ng mga plato.  

Habang inaayos niya ang mga ito sa hapag, nag-usap sila tungkol kay Zavier.

“Mabuting bata si Zavier,” ani Hux. “Hindi ko inasahan na magiging kasing-seryoso niya ako, pero natutuwa akong nagmana siya sa akin.”  

Napatingin si Katty rito.  

Doon lang niya napansin kung gaano sila magkahawig—hindi lang sa hitsura, kundi sa aura.  

Pero sa isang iglap, natanto niyang mas malalim, at mas mabigat ang presensya ni Hux.  

Sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, may kung anong gumapang sa balat niya.  

Napaso siya nang aksidenteng mahawakan ang mainit na takip ng kaldero.  

“Ah!”  

Sa isang iglap, nasa tabi na niya si Hux, mahigpit na hawak ang kamay niya habang dinadala ito sa ilalim ng malamig na tubig.  

Napakurap siya, naguguluhan sa kung bakit biglang lumakas ang kabog ng dibdib niya.  

Nakaharap pa rin si Katty sa lababo, ang kamay niya nakababad sa malamig na tubig habang si Hux ay nakatayo sa tabi niya, hawak ang tube ng burn ointment.  

“Masakit pa ba?” tanong nito, mababa ang boses, halos bulong.  

Umiling siya, kahit ang totoo, hindi niya alam kung ano na ang nararamdaman niya. Ang hapdi sa balat niya ay napalitan ng ibang init, isang uri ng tensyon na hindi niya kayang ipaliwanag.  

Hinila ni Hux ang kamay niya palayo sa tubig, tinuyo iyon gamit ang tuwalya. Napalunok si Katty nang maramdaman ang init ng palad nito sa balat niya, malaki ang kamay ng ama ni Zavier, at may kaunting gaspang na halatang galing sa taon ng pagtatrabaho.  

Ngayon lang siya nakaranas ng ganitong pakiramdam.  

Dahan-dahan, ipinatong ni Hux ang kamay niya sa ibabaw ng mesa, saka pinisil nang marahan ang pulso niya. “Medyo namula lang, pero hindi malala,” anito.  

Tumango siya, pero hindi niya magawang tanggalin ang tingin sa mukha nito.  

Muli, naamoy niya ang sandalwood sa balat ng lalaki, may halong kaunting usok ng nilulutong pagkain. Ngunit sa halip na amoy lutong-bahay ang pumasok sa ilong niya, para bang mas lalong bumigat ang presensya nito sa paligid.  

Parang may bumalot sa kanilang dalawa, isang bagay na hindi niya mawari.  

Kinuha ni Hux ang tube ng ointment at bahagyang itinulak ang kamay niya para ipahawak sa kanya. “Ikaw na ang magpahid. Baka hindi ka komportable.”  

Ngunit bago pa siya makagalaw, pinisil nito ang daliri niya—saglit lang, ngunit sapat na para makuryente ang buong katawan niya.  

Napatigil siya.  

Napatingin si Hux sa kanya, at sa unang pagkakataon, may kung anong kakaibang ekspresyon sa mga mata nito. Para bang napansin nito ang biglang pagbilis ng hininga niya.  

Gusto niyang bawiin ang kamay niya, gusto niyang lumayo, pero sa parehong pagkakataon, gusto niyang manatili roon.  

Ang mainit na palad ni Hux ay nanatili sa kamay niya ng ilang segundo pa bago tuluyang bumitaw.  

“Okay ka lang?” tanong nito, may bahagyang pag-aalala sa tinig.  

Alam niyang tinutukoy nito ang kamay niya—ang paso. Pero ang totoo, hindi iyon ang dahilan kung bakit siya hindi makahinga nang maayos.  

Nag-iwas siya ng tingin at mabilis na inilibing ang kung anumang nararamdaman niya sa ilalim ng isang pilit na ngiti.  

“Opo,” sagot niya. “Salamat po.”  

Ngumiti si Hux. “Huwag mo na akong ‘po’-hin. Hindi naman ako gano’n katanda.”  

Napalunok siya. “O-okay.”  

Tumalikod si Hux at bumalik sa pagluluto. Ngunit kahit wala na ang presensya nito sa tabi niya, naiwan pa rin sa balat niya ang init ng mga kamay nito.  

At sa kaloob-looban niya, isang nakakabahalang pagnanasa ang unti-unting bumubulong sa isipan niya—isang bagay na hindi niya dapat maramdaman.  

Lalo pa’t ito ang ama ng boyfriend niya.  

Pagkatapos ng hapunan, inihatid siya ni Zavier sa kanyang condo. Tahimik lang siya sa buong biyahe, ngunit hindi nakaligtas kay Zavier ang pananahimik niya.  

“Pagod ka ba?” tanong nito. “O may iniisip ka?”  

Napangiti siya nang pilit. “Wala. Masarap lang ‘yung luto ng Dad mo.”  

“Talaga?” Mukhang natuwa si Zavier. “Sabi niya gusto ka raw niyang ipagluto ulit.”  

May kung anong kilabot ang gumapang sa batok ni Katty—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa ideyang muli niyang makikita si Hux.  

Pagdating sa condo, bumaba siya at lumingon kay Zavier. Matagal na silang may relasyon, ngunit ni minsan ay hindi ito naging agresibo. Laging siya ang nag-aanyaya dito.

Iyon ang mga bagay na nagustuhan niya kay Zavier, pero ngayong gabi… gusto niyang may patunayan.  

“Pasok ka muna,” alok niya. “Kape?”  

Nagtaas ng kilay si Zavier, saka umiling. “Late na. Matulog ka na.”  

Napalunok siya. Muli, ganoon pa rin—hindi siya kailanman pinipilit ni Zavier sa anumang bagay, ni hindi nito sinusubukang samantalahin ang intimacy nila bilang magkasintahan.  

Inaasahan na niya iyon mula dito.

Pero ngayong gabi, hindi niya mapigilan ang pagkadismaya.  

Bumaba siya sa sasakyan at pumasok sa kanyang unit. Ngunit pagkasara ng pinto, hindi si Zavier ang nasa isip niya.  

Hindi ang boyfriend niya ang naaalala ng katawan niya.  

Hindi ang labi nito, hindi ang yakap nito.  

Sa halip, ang mga maiinit na kamay ni Hux ang naaalala niya.  

Ang malamlam nitong titig.  

Ang malalim nitong boses na bumabalot sa buong katawan niya.  

At sa unang pagkakataon, inamin niya sa sarili ang isang bagay na hindi niya dapat maramdaman.  

Gusto niya si Zavier.  

Pero ngayon, may isang parte ng pagkatao niya na mas gustong makilala pa nang husto si Hux.

Ipinikit niya ng mariin ang mga mata bago huminga ng malalim…

Nakayakap si Katty sa sariling katawan habang nakatayo sa harap ng malaking salamin sa kanyang kwarto.  

Hinayaan niyang dumaan ang tingin sa sariling repleksyon—ang mahabang buhok na medyo magulo, ang bahagyang namumulang pisngi dulot ng mainit na shower, at ang mga mata niyang puno ng emosyon na hindi niya maipaliwanag.  

May nagbago sa kanya ngayong gabi.  

Hindi niya alam kung ano iyon, pero ramdam niya sa kanyang pagkatao na hindi na siya ang parehong Katty na pumasok sa bahay ng boyfriend niya ilang oras lang ang nakalipas.  

Isang taon.  

Isang taon niyang inasam ang atensyon ni Zavier.  

Isang taon niyang ipinakita ang pinakamaganda niyang bersyon—ang babaeng laging masayahin, masipag sa pag-aaral, at may pangarap sa buhay.  

Isang taon niyang inakala na sapat na iyon para makuha ang pagmamahal nito.  

Pero ngayong gabi, sa unang pagkakataon, parang nagising siya mula sa isang panaginip.  

Hindi siya ang tipo ng babaeng mahina.  

Noong bata pa siya, natutunan niyang lumaban para sa sarili. Lumaki siyang walang ama, at kahit may ina siya, madalas siyang iwan nitong mag-isa dahil sa trabaho. Hindi siya lumaki na may isang lalaking gumagabay sa kanya, kaya natuto siyang maging matatag.  

Matalino siya. Alam niya kung paano i-manipulate ang sarili niyang buhay.  

Nang makilala niya si Zavier, hindi siya sigurado kung ano ang una niyang naramdaman—kung paghanga ba iyon o pagkasabik sa ideya na may isang lalaking kasing perpekto nito ang pwedeng mahalin siya.  

At oo, ginawa niya ang lahat para mapansin siya nito.  

Hinabol niya si Zavier.  

Nagsikap siya hanggang sa dumating ang araw na naging sila.  

At masaya siya.  

Masaya siya… di’ba?  

Kaya bakit ngayong gabi, hindi si Zavier ang iniisip niya?  

Bakit mas naaalala niya ang pakiramdam ng malalaking kamay ni Hux sa kanya?  

Bakit mas nangingibabaw sa alaala niya ang titig ng isang lalaking hindi dapat niya iniisip?  

Bakit hindi niya makalimutan ang init na dumaloy sa katawan niya nang maramdaman ang presensya ni Hux sa likuran niya, nang bumaba ang boses nito sa isang mababang bulong, nang dumikit ang balat nila sa isa’t isa?  

Napaupo siya sa kama, pinipigilan ang sariling manginig.  

Hindi siya ganitong babae.  

Hindi siya mahina sa ganitong paraan.  

Pero bakit hindi niya kayang itanggi ang sigaw ng kanyang katawan?  

Sa isang taon nila ni Zavier, wala silang intimate moments na higit pa sa simpleng halik. Hindi siya kailanman pinilit ni Zavier, at hindi rin niya alam kung dahil ba sa respeto o dahil hindi talaga ito ganoong klaseng lalaki.  

Pero hindi niya alam kung hanggang kailan niya kayang tiisin iyon.  

Kaya kanina, nang alukin niya si Zavier na pumasok sa condo niya, hindi lang iyon basta pag-aaya.  

Gusto niyang may mangyari sa kanila.  

Gusto niyang mapawi ang kung anumang nararamdaman niya ngayon.  

Pero tumanggi si Zavier.  

At ngayon, sa halip na madismaya, narito siya—nakaupo sa kama, ang katawan niya nag-aapoy hindi para sa boyfriend niya, kundi para sa ama nito.  

Napapikit siya, mariing kinagat ang labi.  

“Mali ito, Katty.”

Pero kahit anong sabihin niya sa sarili, hindi niya mapigilan ang init sa loob niya.  

Hindi niya mapigilan ang pagnanasa sa isang lalaking hindi dapat.  

At ang mas kinatatakutan niya—baka hindi lang ito isang simpleng pagnanasa.  

Baka mas malalim pa.  

Baka may isang parte ng pagkatao niya na gustong bumigay.  

At iyon ang hindi niya alam kung paano lalabanan.  

Series Navigation

<< I Need A Man Not A BoyChapter 2: Mainit Na Bisita Sa Gabi Ng Ulan >>