Isang Tagpo: Halimaw Sa Ilalim ng Buwan

Malalim ang gabi.

Maliwanag ang buwan.

Maririnig ang ingay ng mga insekto sa bawat paligid ng kagubatan habang dumaraan ang malakas na simoy ng hangin sa malalaking mga puno na mistulang sinasayaw ang mga sanga ng mga ito.

Isang itim na higanteng lobo ang lumabas sa makakapal na mga halaman. Mababangis na pangil at nagliliwanag na pulang mga mata sa gabi ang magpapagapang ng takot sa sino mang makakakita dito. Ito ang hari ng kagubatan na kinatatakutan ng iba pang mababangis na hayop, maging ang mga magagaling na mangangaso at mga taong naliligaw sa madilim na parte ng gubat ay kinatatakutan ang presensiya nito.

Kumakalat sa buong bayan ang balitang kung sino man ang makakatagpo sa itim na lobo ay hindi na madadatnan pa ang susunod na umaga. Kaya naman maraming umiiwas na maligaw sa madilim na parte ng gubat.

Ang hindi alam ng lahat, sa tuwing sasapit ang bilog na buwan nagiging isang magandang lalaki ang itim na lobo na ito. Isa siyang dating engkanto na nakulong sa sarili nitong itim na mahika. Bilang kaparusahan sa paggamit niya sa ipinagbabawal na kapangyarihan siya ay isinumpa at ginawang isang mabangis na hayop, kabaliktaran ng kanyang nakakaakit na anyo.

Ang tanging lunas lamang para sa kanyang sumpa ay mahanap niya ang babaeng magmamahal sa kanya sa kabila ng kanyang nakakatakot na anyo, ngunit magpahanggang ngayon ay wala parin siyang nakikitang binibini na tatanggap sa tunay niyang pagkatao. Ang lahat ay umiibig sa kanya sa una ngunit lahat din ay tumatakbo palayo sa tuwing pinapakita niya ang kanyang madilim na anyo, kaya namamatay ang mga ito sa kanyang kamay. Habang tumatagal ay lumalalim ang pagkamuhi at hinanakit niya sa mga tao dahil sa nasaksihan niyang kataksilan ng mga ito. Hindi sila marunong tumupad ng kanilang pangako. Hindi nila kayang magmahal ng buong puso ng walang panghuhusga. Hindi sila marunong tumanggap ng hindi magandang katangian sa taong sinasabi nilang mamahalin nila. Mas masahol pa sila sa tunay na hayop. Matapos ang hindi na mabilang na pagkasawi sa pag-ibig ay sumuko na siyang mahanap ang lunas ng kanyang sumpa.

Nawalan na siya ng pag-asang mahanap ang taong magmamahal sa kanya sa kabila ng kanang tunay na anyo… Simula noon ay pinanindigan niya na ang pagiging isang mabangis na halimaw na kinatatakutan ng lahat. Sa tuwing may maliligaw sa kanyang teritoryo ay sinisigurado niyang hindi na makakabalik ang mga ito ng buhay…

Nakarinig ng malalakas na tahol si Sera. Natigil ang pagtatahi niya ng kanyang damit ng marinig ang mabangis na ingay ng hayop na nanggagaling sa kaliwang parte ng bundok. Pakiramdam niya ay napakalungkot ng hayop na ito dahil ramdam niya ang sakit sa bawat ungol na binibitiwan nito.

“Sera,” sumilip ang kanyang inay sa kanyang silid. “Magsara ka na ng iyong bintana at siguraduhin mong nakakandado ito.”

“Opo inay.” Magalang na sagot ng dalagita dito.

“Naku, kinikilabutan ako sa tuwing maririnig ko ang tahol ng itim na lobo sa gubat.” Napayakap sa sarili ang ina ni Sera na tinatayuan ng balahibo. “Kaya ikaw anak mag-iingat ka, sa tuwing sasapit ang dilim siguraduhin mong nasa loob ka na ng bahay.”

“Opo. Wag po kayong mag-alala inay. Hindi naman po siguro bababa ang lobo sa bayan.”

“Kung sabagay, sige matulog ka na bukas mo na tapusin iyang pagtatahi mo anak.”

“Opo ‘nay.” Itinabi ni Sera ang damit na tinatahi at hinintay na isara ng kanyang ina ang pinto ng kanyang kwarto. Pinatay niya ang kandila sa kanyang tabi at maingat na humiga bago niya binalutan ng kumot ang sarili. Sobra ang pag-iingat sa kanya ng kanyang magulang dahil nag-iisa siyang anak ng mga ito. Lalo na ng dumating siya sa edad na labing anim na taong gulang. Ayon sa kanyang ina, nagsisimula na daw magpakita ang kanyang kagandahan bilang isang babae na nagdadalaga. Napapailing na lamang sa sa tuwing tinataboy ng mga ito ang mga lalaking lalapit sa kanya. Dumami ang kanyang mga manliligaw na maging taga ibang bayan ay dumadayo sa lugar nila upang makita lamang siya. Kaya hindi niya masisisi ang inay at itay kung bakit lalong naging mahigpit ang mga ito sa kanya. Isang bihasang mangangaso ang kanyang ama habang ang kanyang ina ay kilalang magaling na manggagamot. Kaya maraming pumupunta sa kanila upang humingi ng lunas. Siya naman ang alalay ng ina niya habang tinuturuan at hinahasa siya nito para maging tagapagmana nito sa hinaharap. Kilala ang pamilya nila sa buong bayan dahil parehong importanteng tao ang kanyang magulang sa kanilang lugar. Kuntento na si Sera sa masaya at tahimik na pamumuhay nila kasama ang magulang niya.

Kinaumagahan ay niyaya siya ng kanyang ama na mamitas ng mga ubas sa nakita nitong nakatagong paraiso sa gubat. Aksidenteng natagpuan nito ang lugar habang nangangaso ito. Hinahabol nito ang isang baboy ramo ng maligaw ito sa lugar na iyon.

“Itay! Napakarami naman po ng mga ubas dito at mukhang malulusog!” natutuwang namimitas siya habang nilalagyan ng ubas ang kahon na kahoy na hawak niya.

“Nabigla rin ako ng matagpuan ko ang lugar na ito. Hindi ko akalaing may nagtatago palang ganito sa gubat. Kaya naman sikreto lang natin itong dalawa anak. Kahit sa inay mo ay wag mong sasabihin dahil sigurado akong pag nalaman niya ay kung ano-ano nanamang eksperimento ang gagawin niya sa mga prutas na ito.”

“Opo, kilala ko si inay, siguradong hindi niya nga ito tatantanan.” Pareho silang tumatawa ng kanyang ama ng may marinig silang kalukos sa paligid na nagpatigil sa kanilang dalawa.

Alertong nagmasid sa paligid ang kanyang ama at dahan-dahang inilabas nito ang pana. Napangiti ito ng makita ang buntot ng baboy ramo. “Nandito kalang pala nagtatago…”

Naramdaman ng hayop ang paglapit ng itay niya kaya mabilis itong tumakbo palayo sa kanila. Agad namang hinabol ito ng kanyang ama.

“Tay! Matutuwa si inay pag nahuli niyo ‘yan. Ako na pong bahala dito.” Natutuwang pahabol ni Sera dito, sineyasan naman siya nito habang hinahabol ang baboy ramo. Nagpatuloy si Sera sa pamimitas ng mga ubas habang paminsan-minsan ay tumitikim rin siya.

Napakatamis ng prutas, kasing tamis ng mga ngiti ng dalagita. Lingid sa kanyang kaalaman na may dalawang pares ng mga mata ang tahimik na nagmamasid sa kanya. Sinabayan niya ng pag-awit ang pagpipitas ng mga prutas. “Malalim na ang gabi… Ako’y nag-iisa sa malamig na gabi….” umikot siya at sinabayan ito ng mabagal na pagsayaw habang nagpatuloy siya sa pamimitas.

Napakalamyos ng tinig ni Sera kaya maging mga ibon sa sanga ay sumasabay sa himig niya. Ang napakalambot na galaw ng kanyang katawan ay lalong dumagdag sa kanyang nakakaakit na alindog. Maging bathala ay bababa at luluhod sa harapan ng dalagita…

At maging ang halimaw na nakatago sa makapal na mga halaman ay mapapaamo niya gamit lamang ang kanyang tinig…

Mapupula at malambot na mga labi. Itim at malinaw na mga mata. Malambot at makinis na balat na kahit mismong diyosa ng gubat ay mahihiyang tumabi dito. Napakabangong halimuyak na nanggagaling sa kaakit-akit nitong katawan ang pupukaw sa natutulog na pagnanasa ng mga lalaki dahil sa napakatamis na katawan ng dalagita. Nangangabib na mapitas ano mang sandali…

Iyon ang nararamdaman ngayon ng mabangis na hayop. At kung nasa anyo ka ng isang halimaw maging ang iyong pag-iisip ay magiging halimaw narin.

Natigilan si Sera sa pagkanta ng gumalaw ang makapal na mga halaman. Namanhid ang buo niyang katawan at bahagyang namutla ang kanyang mga labi ng lumabas ang ulo ng isang mabangis na lobo. Nais niyang sumigaw ngunit walang lumabas sa kanya. Napaatras si Sera ng unti-unting lumitaw ang katawan ng itim na lobo papunta sa kanya. Ito na ba ang sinasabi nilang halimaw sa gubat? Napatid ang paa ng dalagita sa pag-atras na ikinabagsak niya sa damo.

Hindi mapigilan ni Sera ang panginginig ng buo niyang katawan  ng simulan siyang paikutan ng higanteng lobo. Nakita niya kung paano tumulo ang laway sa bibig ng mabangis na hayop at ang matutulis nitong mga pangil habang umaangil sa kanya na parang gutom na ano mang oras ay nais siya nitong lamunin ng buhay.

Sa buong buhay niya ay ngayon lang siya nakaramdam ng ganitong takot sa kanyang dibdib. Pakiramdam ng dalagita ay ano mang oras ay mawawala na siya sa mundo at maiiwan niya ang kanyang mga magulang na nangungulila sa kanya. Tanging ang mga ito lamang ang nasa isip niya ng mga sandaling iyon. Napapikit siya ng mariin at handa ng salubungin ang kanyang kamatayan ng lumapit sa mukha niya ang bibig ng lobo na parang binabantaan na siyang kakainin ng buhay. Tumayo ang balahibo sa kanyang batok ng maramdaman niyang dinilaan nito ang kanyang leeg na animo’y tinitikman muna siya bago paslangin. Napahigpit ang kapit ni Sera sa makapal na damo.

“Sera?!” Napamulat ang dalagita ng marinig ang boses ng kanyang ama. Makikita ang takot sa mga mata nito para sa kaligtasan niya. Matapang na humarap dito ang higanteng lobo, mas matangkad pa ang mabangis na hayop sa kanyang ama. Itinutok ng kanyang ama ang itak nito sa higanteng lobo. Ngunit kahit sa anong anggulo ay alam niyang walang laban dito ang kanyang ama, kahit isa pa itong bihasang mangangaso.

“Itay!” Napasigaw si Sera sa takot ng atakihin ito ng itim na lobo. Dinaganan nito ang itay niya at narinig ng dalagita ang mabangis na angil nito sa kanyang ama. Huminto ang kanyang paghinga at para siyang nauupos na kandila habang hindi niya magawang ialis ang tingin sa mga ito.

Tumayo sa pagkakadagan ang lobo at nakita niyang inamoy-amoy nito ang kanyang ama. Mayamaya ay nilingon siya ng lobo, tila may malalalim itong pag-iisip ng magtama ang kanilang paningin. Nilagpasan nito ang kanyang ama at iniwan sila na mistulang dumaan lamang ito. Mabilis na tumakbo si Sera sa kanyang itay. Tinignan niya ang buo nitong katawan ngunit wala siyang nakitang kahit ano mang galos sa katawan nito. Nakakamangha ang nangyari dahil pareho silang iniwang buhay ng mabangis na lobo na sinasabi nilang pumapatay ng kahit na sinong mang makikita nito. Nagpapasalamat siyang hindi nito sinaktan ang kanyang ama. “Itay..” niyakap ng dalagita ng mahigpit ang kanyang ama at ganoon din ito sa kanya na parang pareho silang takot mawala ang isat-isa.

Pag-uwi nila sa kanilang tahanan ay binulabog ng ama niya ang kanilang mga kapit bahay upang ipagyabang sa mga ito na nakaengkwentro nila ang halimaw sa gubat na kinatatakutan ng lahat. Ang iba ay hindi naniniwala dito ang iba naman ay naaaliw sa kwento nito habang ang kanyang ina ni Sera ay napapailing sa tabi ngunit mababakas ang pag-aalala sa mukha nito ng makitang maputla siya. Lumapit ito sa kanya at binigyan siya nito na isang basong tubig.

“Ano bang nangyari? Totoo ba ‘yang pinagsasabi ng ama mo?”

“‘Nay, hindi naman po gumawa lang ng kwento si itay-” natigilan si Sera ng marinig ang boses ng kanyang ama sa labas ng kanilang kubo habang pinaliligiran ito ng mga tao. ” ..marahil nasobrahan niya lang po..” wika niya ng marinig niyang sinabi ng kanyang ama na nasugatan daw nito ang Itim na lobo.

“Ewan ko ba, basta ang mahalaga ay ligtas kayong nakabalik sa akin. Wag ka na ulit sasama sa itay mo sa gubat. Mamaya at pagsasabihan ko siyang magdoble ng ingat sa pangangaso.”

Hindi na lamang nangatwiran ang dalagita kahit na hindi siya sang-ayon na hindi na bumalik sa gubat. Iyon lang kasi ang nagiging libangan niya maliban sa pagtitimpla ng gamot. Matapos ang nangyari sa kanila ng kanyang ama kanina ay dapat mas lalo siyang matakot bumalik sa gubat ngunit baliktad ang kanyang naramdaman kundi mas lalong nabawasan ang takot niya dahil hindi naman pala totoong Halimaw na pumapatay ng tao ang itim na lobo dahil hindi naman sila nito sinaktan ng kanyang ama.

Pagsapit ng gabi… kumalat ang dilim sa paligid. Lahat ng mga tao ay nagsarado na nag kanilang mga pinto at bintana at walang makikitang tao sa labas ng kanilang mga bahay. Nagsimula naring umilaw ang mga kandila sa bawat tahanan.

Samantala… May apat na mababangis na mga paa na may matutulis na mga kuko ang bumaba at tumapak sa lupa ng kabayanan. Hinahanap ang halimuyak ng dalagitang kanyang natagpuan. Magpahanggang ngayon ay hindi matanggal sa isip ng itim na lobo ang kagandahang kanyang nasaksihan. Bumabagabag sa kanya ang napakalambot nitong katawan at mapupula nitong mga labi na nagpapalabas sa halimaw niyang damdamin na maangkin ito.

Sinundan niya ang sariwang amoy na hanggang ngayon ay di mawalawala sa kanyang matalas na pang-amoy. Natagpuan niya ang isang munting kubo. Nagliwanag ang kanyang pulang mga mata ng matagpuan niya ang kanyang hinahanap. Nagtago siya sa likod ng mga bulaklak na naroon ng makita niyang nasa bintana ang dalagita. Sumilip ito sa labas na parang nararamdaman nito ang kanyang presensiya at maingat na isinara nito ang bintana. Lalong nadagdagan ang paghangad niyang makuha ito ng muli niya itong makita.

Sera.. narinig niyang ito ang pangalan ng binibini ng tawagin ito ng ama nito. Napakatamis ng pangalan nito kasing tamis ng mabangong halimuyak ng dalagita. Humaba ang kanyang mga pangil at lalong nagliwanag ang kanyang mga mata habang bumabaon ang kanyang mga kuko sa lupa. Ginawa ng itim na lobo ang lahat upang kalmahin ang kanyang sarili. Kung gugustuhin niya ay kayang-kaya niya itong kunin sa pamilya nito at gawing bihag ngunit hindi iyon ang nais niyang mangyari. Kahit na ilang beses siyang nasawi sa pagpapaibig sa isang babae. Muling nabuhay ang pagnanais niyang magmahal at mahalin muli ng dumating ang dalagita sa kanya.

Hindi lamang ang katawan nito ang gusto niyang kamkamin kundi maging ang puso’t kaluluwa nito… Hihintayin niyang sumapit muli ang bilog na buwan bago sila muling magkita nito…

“Inay, nauubusan na po tayo ng gamot.” Tukoy ni Sera sa ibat-ibang klase ng mga ugat na nagiging lunas sa maraming karamdaman. Nagtaka ang dalagita ng walang sumagot sa kabilang silid na kanilang pagamutan. Nakita niyang abala ang kanyang ina sa mga bagong dating na panauhin na may malubhang karamdaman. Dalawa lamang sila ng kanyang ina ang nagtututulungan sa kanilang pagamutan, kung mananatili siya dito saan kukuha ang kanyang ina ng panlunas sa mga taong may karamdaman na ginagamot nito? Naisip ng dalagitang siya na lamang ang kukuha ng ugat sa bundok. Dati na siyang sumasama sa pangongolekta ng mga ugat kaya alam na niya kung saan makakakita ng mga kailangan nila. Mabilis na nagligpit at nag-ayos si Sera sa pag-alis.

Pumasok siya sa kagubatan at nalagpasan niya ang mahabang batis kung saan naglalaba ang mga kababaihan. Ang iba naman ay abala sa paliligo. Kinawayan siya ng kanyang mga kaibigan ng makita siya. “Sera, saan ang punta mo?” tanong ni Ana na kapitbahay nila.

“Kukuha lang ako ng mga ugat. Naubusan na kasi kami ni inay.”

“Ganoon ba, mag-ingat ka lang na di ka malayo.”

“Oo, sanay na ako sa parteng ito ng gubat. Dito na tayo halos lumaki.” Nakangiting nagpaalam siya sa mga ito.

Narating niya ang lugar na hinahanap at sinimulan niyang tumingin ng mga ugat na kakailanganin niya. Abala siya sa paglalagay sa kanyang kahon na halos nakakalahati na niya. Napakunot siya ng masilip niya ang pulang ugat na natatakpan pa ng ibang pang mga ugat na naroon. Bago sa mga mata niya ang ugat na ito. Pinutol at kinuha ni Sera ang ugat bago niya ito sinamyo. Malakas ang aroma nito at… nabitiwan ng dalagita ang kahon na hawak ng magsimulang mamanhid ang buo niyang katawan. Hindi kaya lason ang ugat na ito? Unti-unti siyang nawawalan ng malay. Bumagsak siya sa makapal na damo kasama ng mga ugat na natapon at nakakalat sa paligid niya. Wala siyang nagawa kundi ipikit ang kanyang mga mata at tuluyang mawalan ng malay….

Makalipas ang mahabang sandali. Nagising si Sera na madilim na ang buong paligid niya. Para siyang nahulog sa isang napakalalim na pagkakatulog. Kung ganon ay iyon ang epekto ng ugat na nakita niya kanina. Pilit na inaaninag ng dalagita ang paligid hanggang sa mawala ang makapal na ulap na tumatakip sa liwanag ng bilog na buwan. Lumiwanag ang kinaroroonan niya at nakita niya ang kanyang kahon na nakataob. Binaliktad niya ito at muling ibinalik sa loob nito ang mga ugat na nahulog. Maraming sakit ang maaaring malunasan ng mga ugat na ito kaya hindi niya ito maaaring iwanan. Naging abala si Sera sa pagpulot ng ibang ugat na nakalat malayo sa kanya.

Nahinto ang dalagita sa ginagawa ng maramdaman niyang hindi siya nag-iisa. Napatayo siya ng tuwid at tinignan ang paligid niya. Nakita niyang gumagalaw ang mga halaman na parang may gustong lumabas doon. Inihanda niya ang sarili at hinawakan niya ng mahigpit ang maliit na kahon na magiging sandata niya sa ligaw na hayop na aatake sa kanya. Ngunit muli niyang nabitawan ang kahon na hawak sa pagkabigla hindi dahil isa nanamang halimaw ang nagpakita sa kanya kundi… isang napagandang lalaki…

Lalo siyang namangha ng tumapat ang liwanag ng buwan sa mukha nito. Tumambad sa dalagita ang makisig nitong pangangatawan at perpekto nitong anyo na parang anak ng isang bathala.

Napakagat labi si Sera ng rumehistro sa kanyang walang saplot ang lalaking nasa kanyang harapan ngayon. Kahit nagsisimula ng mamula ang kanyang mukha ay hindi niya parin magawang alisin ang pagkakatitig dito na tila may kung anong hiwaga ang nakabalot dito at unti-unti siya nitong hinihigop sa estranghero nitong mundo.

Hindi niya nagawang umatras ng humakbang ito palapit sa kanya. Pakiramdam ni Sena ay hindi ito ordinaryong nilalang. Marami na siyang nakitang mga lalaki mula sa mga manliligaw niya ngunit wala siya nakitang tulad nito. Marahil ay isa itong engkanto, hindi niya iyon maitatanggi dahil napakaperpekto nito sa kanyang mga mata.

Napakalalim ng mga titig nito sa kanya na parang tumatagos ang mga tingin nito mula sa kanyang saplot… Sa kanyang balat …at sa kanyang laman…

Bumilis at lumakas ang kabog sa kanyang dibdib ng isang dipa nalang ang layo nito sa kanya. Hinahawi ng hangin ang itim na itim at mahabang buhok ng lalaki na lagpas sa bewang nito. Napakalambot ng bawat hibla ng kanyang buhok na sinasayaw ng hangin. Ngunit maging ang pulso niya ay iniindayo ng misteryosong karisma ng lalaking nasa kanyang harapan.

Wala itong salitang binitawan ng lumapat ang kamay nito sa batok niya at ang isa nitong kamay sa likod ng kanyang baywang. Yumuko ito upang abutin ang mga labi niya. Marahang lumapat ang labi nito kanya na mistulang dumanpi  ang malambot na dahon ng isang bagong bukadkad na bulaklak. Nanginig ang buong katawan ni Sera hindi dahil sa takot kundi dahil sa matinding epekto sa kanya ng simpleng pagdidikit ng kanilang mga labi.

Anong nangyayari? Bakit hinahayaan niyang mangyari ito? Parang hindi na niya hawak ang sariling isip at katawan dahil hindi niya magawang lumayo o tumanggi sa estrangherong sumasakop sa labi niya. Napakatigas ng dibdib nito na tumatama sa kanya habang napakahigpit ng pagkakahawak nito sa batok at bewang niya. Ito ang kanyang unang halik, hindi niya akalaing ganito pala ang pakiramdam ng hinahalikan. Parang dinadala ka sa kakaibang mundo. Nalasahan niya ang lasa ng halik nito na mas matamis pa sa tubig na nanggaling sa sapa. Napaawang ang labi ng dalagita ng bahagya nitong kagatin ang ibabang labi niya, kinuha nito ang pagkakataong iyon upang ipasok ang dila nito sa loob ng kanyang bibig. Lalo siyang nalunod sa halik nito na animoy gayuma na lumalason sa kanyang katinuan. Alam niyang may mali ngunit iba ang tinutugan ng kanyang katawan. Kasing bango nito ang bagong pitas na prutas sa hardin. Tuluyan ng nalason ng matinding atraksiyon ang kaisipan ni Sena. Hinayaan niyang tangayin siya ng estranghero sa isang maalab at mapusok na halik…

Habang nagkakakilala ang mga labi ng dalawang magkaibang nilalang. Nagkakagulo naman ang mga tao sa paghahanap sa nawawalang dalagita.

“Sera!”

“Sera!!”

Ang mga kalalakihan na may hawak na malalaking lampara ay nagkalat sa gubat upang hanapin ang dalagita. Lahat sila ay tinatawag ang pangalan nito. Ang mangangasong ama ni Sera ay abot-abot ang pag-aalala sa anak. Natatakot itong isipin na nilamon na ng Itim na lobo ang kanyang kaisa-isang anak. Ngunit lingid sa kaalaman nitong may katotohanan ang bagay na kinatatakutan nitong mangyari dahil sinisimulan na ngayong tikman ng Halimaw ang labi ng pinakamamahal nitong dalagita.

Habang puno ng takot ang mga tao para sa kaligtasan ng magandang dalagita…

Inilatag naman ng itim na lobo ang katawan ni Sera sa makapal ngunit malambot na damo. Hindi tumutol ang dalagita ng dalhin niya ito sa pinakamadilim na parte ng kagubatan… Ang kanyang teritoryo na walang sino mang tao ang maglalakas loob na tumapak.

Isa-isa niyang tinanggal ang saplot sa katawan ng dalagita at pinigilan niyang lumabas ang kanyang mga pangil dahil sa sobrang pananabik. Isang daang taon na ang lumipas bago siya muling makakatikim ng katawan ng isang babae. Halo-halong emosyon ang kanyang kinokontrol upang hindi niya masaktan ang hubad na balingkinitang katawan na nasa ilalim niya. Muli niyang sinakop ang labi ng dalagita. Mas matamis pa ito sa inaasahan niya. Napakalambot na parang ano mang oras ay masusugat niya sa oras na lumabas ang kanyang mga pangil. Gumapang ang malalaki niyang mga kamay sa makinis nitong balat. Napakainit ng katawan ni Sera ngunit mas mainit ang katawan niya. Kaya naman parang lumiliyab ang bawat balat na mahahawakan ng halimaw.

“..Ah…” dumausdos mula sa labi nito ang labi niya pagapang sa leeg at dibdib nito na nagpalabas ng mahihinang ungol sa nakaawang na bibig ng dalagita. Itinaas niya ang isang kamay nito at dinilaan ang maliit nitong palad tuloy-tuloy pataas sa siko, braso, at balikat nito. Ikinulong niya sa kanyang bibig ang isa nitong dibdib na parang nabibinat ang balat ng dalagita sa kapusukan niya. “..haa..” napahawak ito sa mahaba at itim niyang buhok. Bumaba ang mapangahas niyang mga labi sa pusod nito pababa sa tinatago nitong yaman. Sabay na inangat niya ang mga hita nito at ipinatong sa kanyang mga balikat bago niya sinalubong ang kaselanan ng dalagita… “Ha..nn..” lalong napahigpit ang pagkakahawak nito sa buhok niya. Dinilaan at tinikman niya ang bawat sulok ng pagkababae nito. Naipit ang ulo niya sa pagitan ng maliliit nitong mga hita. Lalong naging mapangahas ang pag-angkin ng kanyang bibig sa kaselanan nito. Nakakagutom ang lasa ng yaman nito at lalong nagwawala ang halimaw na tinatago niya. “..Aaah…” napakurba ito ng ipasok niya ang malikot at malaahas niyang dila sa nakaawang nitong kweba na nag-iimbitang pasukin niya. Lumikot ang mga hita nito na parang gustong kumalas sa kanya dahil hindi nito matanggap ang sobrang sensasyong nadarama ngunit mahigpit na hinawakan niya ang mga ito at mapangahas na nilusob ang nakahaing laman. “Uhn..” bumibigat ang paghinga nito kasabay ang mga pawis na namumuo sa noo at dibdib ng dalagita. Sa gagawing niya ngayong gabi ay magiging ganap na itong babae.

Nakatunghay ang buwan at mga bituwin sa kapusukang nagaganap. Nilalamon ng halimaw ang kaselanan ng dalagitang tao. Samantala, hindi parin tumitigil ang mga mga kalalakihan sa paghahanap sa nawawalang anak ng mgangangaso.

Pagsapit ng hating gabi.. tumitingkad ang liwanag ng buwan at kumikislap ang mga bituwin na parang hinihintay na ng mga itong maganap ang pagsasanib ng katawan ng dalawang nilalang…

Inihanda ng halimaw ang katawan ng dalagita sa pagtanggap sa kanya. Itinaas nito sa ere ang dalawang hita nito at kitang-kita ng lahat ang pinakatatago nito yaman.

Napahawak sa makapal na damo si Sera at puno ng kaba at takot ang kanyang dibdib dahil nakikita niya kung gaano kalaking bagay ang ibabaon sa kanyang laman. Ngunit sa kabila ng kanyang takot ay may parte niya ang nananabik na maangkin ng mahiwagang estrangherong ito. Alam niyang mali at hindi tama ang nangyayari pero sa mga oras na ito ay wala iyon sa isip niya.

Nakaluhod sa harap niya ang animo’y diyos ng gubat at pinigilan niyang hindi pumikit ng iangat pa lalo nito ang sentro niya upang salubungin ang buhay na buhay nitong pagkalalaki. Napalunok siya ng itapat nito ang sa entrada niya ang matigas at malaking bagay.

Pwede pa siyang pa siyang umatras.

Pwede pa siyang tumakbo.

Ngunit nanatili siya at hinihintay ang susunod na mangyayari. Unti-unti niyang naramdamang bumabaon sa kanya ang napakatigas nitong pagkalalaki. Parang hindi siya naniniwalang makakaya niyang tanggapin ang buong haba nito. Bumalot ang takot sa kanyang dibdib ngunit hindi niya parin magawang tumutol. “A.. Aaaah…” Tuluyang nakapasok ang napakalaking bagay sa kaibuturan ng kanyang laman. Naitali niya ang mga paa sa likod ng bewang ng lalaki dahil hindi niya maipaliwanag ang sakit na kanyang nararamdan. Parang nahati sa gitna ang kanyang katawan at sobrang kirot ang epektong dala nito. Isang butil ng luha ang kumawala sa sulok ng kanyang mga mata habang nakatitig siya sa bilog na bilog na buwan na parang pinagmamasdan siya nito. Hindi niya malaman kung anong mahika ng nagamit sa kanya kung bakit buong puso niyang binigay at pinagkatiwala ang kanyang katawan sa estrangherong ito na kahit isang salita mula rito ay wala siyang narinig.

Laong napahigpit ang pagkakapit niya sa makapal na damo na parang nakasalalay sa mga damong iyon ang buhay niya ng magsimulang gumalaw ang lalaki sa kanyang ibabaw. “A! A.. Aaaah!” Maririnig ang maingay niyang mga ungol sa paligid ng madilim na gubat habang sumasabay ang malamig na simoy ng hangin at ang ingay ng mga insekto. Tahimik naman na nanonood ang isang kwago na nakatago sa mataas at malaking puno habang patuloy naman ang magdamag na paghahanap ng ama ng dalagita sa kanya… “Ahhh… Ah! Ah!” Bumabaon ang mga daliri ng lalaki sa mga hita ni Sera habang panay ang pagkalkal at paglusob nito sa kasukduluhan ng laman ng kanyang pagkababae.

Mababangis na mga pag-angkin ang pinaparamdam ng halimaw sa kawawang katawan ng dalagita. Unti-unting nagdidilim ang paningin nito at nababalutan ng pagnanasa. Pakiramdam naman ng dalagita ay napupunit ang kanyang katawan sa lakas ng hampas at baon sa kanya. Nabubunot narin ang mga damo sa kanyang mga kamay sa sobrang higpit ng kanyang pagkakahawak niya sa mga ito. Unti-unting nawawala ang kirot at nababalutan ng kakaibang sensasyon. Sa tuwing tatama ang napakatigas na bagay ng lalaki sa kanyang malambot na laman ay parang nadudurog ang kanyang katawan. Malahalimaw ang paraan ng pag-angkin nito sa kanya na hindi lang ang kanyang katawan kundi maging kanyang kaluluwa ay nakakamkam nito.

Malalim.

Mapangahas.

At mabangis na mga tira ang pinakakawalan nito na binabasbas sa batang katawan ng dalagita. Hindi lamang nito winasak ang kainosentehan ni Sera kundi maging katawan at isip nito ay buong pusong nagpapaubaya sa kamay ng misteryosong estranghero…..

Ginising si Sera ng mga awit ng mga ibon. Nagmulat siya ng kanyang mga mata at binati siya ng napakaganda nilang batis. Suot niya ang kanyang mga saplot at nasa tabi niya ang kahong na naglalaman ng mga ugat na nakuha niya. Napakunot siya ng noo. Panaginip lang ba ang lahat ng nangyari kagabi? Nasagot ang tanong niya ng maramdaman niyang ang kirot sa kanyang sentro na parang nabugbug ng matagal at ang mga marka sa kanyang dibdib at braso. Namula ang buo niyang mukha ng maalala ang nangyari kagabi. Hindi niya lubos maisip na nangyari iyon sa kanya.

“Sera?!” Napatayo siya sa pagkakaupo ng makita niya ang kanyang ama.

“‘tay-” natigilan siya ng makita ang mga kalalakihan sa bayan nila na nasa likod ng itay niya.

“Buong magdamag kaming naghanap sayo! Mabuti naman at ligtas ka anak!” mahigpit na niyakap siya ng kanyang ama. Gusto niyang makonsensiya. Naengkanto ba talaga siya at hindi man lang sumagi sa isip niya ang mga magulang niya na sobrang nag-aalala sa pagkawala niya kagabi. Maging ang mga kapitbahay nila.

“Pasensiya na po, naligaw po ako sa gubat.” Hindi niya gustong magsinungaling ngunit hindi niya kayang sabihin sa mga ito ang tunay na nangyari sa kanya kagabi. Sumagi sa isip niya ang mahiwagang lalaki. Sino kaya ito? At anong pangalan nito? Binigay niya ng buo ang sarili niya dito kagabi ngunit hindi man lang niya nalaman nag pangalan ng lalaki. Nakaramdam siya ng pangungulila dito at lungkot dahil pagkatapos niyang makatulog sa sobrang pagod ay hindi na niya ito muling nakita pa. Ito ang nagdala sa kanya sa batis. Kung ganon ay mabuting tao ito dahil gusto nitong makabalik siya ng ligtas sa kanila. Lumitaw ang kirot sa kanyang dibdib dahil alam niyang nag-iwan sa kanya ng espesyal na bagay ang lalaki. Nalagyan na ng pagtingin ang puso niya para sa binata kahit na nananatili paring misteryo ang tunay nitong pagkatao sa kanya…

Malalim na ang gabi at kumakalat na ang liwanag ng buwan sa paligid… Ngunit hindi parin dinadalaw ng antok si Sera. Laman ng kanyang isipan ang nangyari sa kanya sa gubat. Isang buwan na ang lumipas ngunit hindi niya parin nasisilayan ang lalaking bumihag sa kanyang katawan ng gabing iyon. Nais niyang maniwalang panaginip lamang ang nangyari ngunit ang naiwan nitong malalalim na bakat sa kanya ang patunay na hindi lamang iyon isang panaginip. Hindi niya maipaliwanag ang lungkot na bumabalot sa puso niya sa tuwing maiisip niya ang gabing iyon Hindi dahil nagsisi siyang nawala sa kanya ang isang bagay na dapat niyang pagkaingatan bilang babae kundi dahil para lamang itong hangin na dumaan sa buhay niya.

Alam niyang hindi na siya pwedeng umibig pa ng iba dahil pakiramdam niya ay pag-aari na siya ng lalaking umangkin sa kanya. Sa tuwing may mga lalaking lumalapit at nagpapakita ng interes sa kanya ay pakiramdam niya nagkakaroon siya ng kasalanan. Hindi para sa mga ito kundi sa lalaking laging laman ng kanyang puso’t isipan. Kaya naman tinatanggihan na ng dalagita ang mga regalong kanyang natatanggap at sinasarado niya ang kanyang bintana sa tuwing may magtatangkang mangharana sa kanya.

Nagulat man ang kanyang mga magulang sa bago niyang pinapakita ay lagi naman siyang nakakahanap ng dahilan at sinasabing hindi pa siya handa at hindi niya gustong magbigay ng pag-asa sa kanyang mga manliligaw kung hindi niya ito kayang panindigan. Sinang-ayunan siya ng kanyang mga magulang at tinulungan siya ng mga itong itaboy ang mga lalaking nagbabalak manligaw sa kanya.

Napabangon si Sera ng maramdaman niyang may naglalakad sa harap ng kanyang bintana. Idinikit niya ang kanyang tenga sa gilid ng dingding at pinakiramdaman ang paligid sa labas ng kubo nila. Nakarinig siya ng mga tapak ngunit hindi iyon tapak ng isang tao kundi hayop na may apat na paa, parang pinalilibutan nito ang buong kubo nila at humihinto sa harap ng kanyang bintana. Nagsimula siyang kilabutan, hating gabi na kaya alam niyang mahimbing ng natutulog ang kanyang mga magulang at natatakot din siyang gumawa ng ingay na baka marinig ng ano mang hayop na nasa labas kaya naman tahimik siyang naghanap ng matulis na bagay. Nakapa niya ang puting bato na may matulis na hugis sa dulo. Ito ang batong napulot niya sa batis ng minsang maligo siya roon.

Pilit na kinakalma niya ang sarili… makaraan ang halos kalahating oras ay wala na siyang naririnig na paggalaw sa labas. Naglakas loob siyang tanggalin ang kandado ng kanyang bintana at buksan iyon ng maliit para silipin ang labas ng kubo nila.

Bigla siyang nanigas ng makita niya ang higanteng itim na lobo sa tapat mismo ng kanyang bintana. Agad na sinara niyang muli ang bintana at mabilis na kinandado. Ibinaon niya ang mukha sa unan at nagtakip ng kumot sa buo niyang katawan ngunit natigilan siya ng mapansin niyang malungkot ang mga mata ng halimaw at parang may gusto itong ipahiwatig sa kanya. Nang makita nito ang takot sa mukha niya ay parang nasaktan ito. Lumabas siya sa pagkakakulong sa kumot at muling lumapit siya sa bintana at dahan-dahang niya iyong binuksan ngunit  wala na roon ang itim na lobo. Binuksan niya ng maluwang ang kanyang bintana at hindi na niya makita ni anino nito sa paligid ng bahay nila. Bakit nakaramdam siya ng pag-aalala para sa itim na lobo? Hindi niya maintindihan pero parang pamilyar sa kanya ang mga mata nito.

Pakiramdam niya ay siya ang pakay nito. Bakit hindi siya nito sinaktan ng unang engkwentro nila at bakit siya nito pinuntahan ngayong gabi? Napagtanto niyang wala siyang dapat ikatakot dahil kung gusto siyang saktan ng mabangis na hayop ay nagawa na nito …at ang mga mata nito ang lubos bumabagabag sa kanya. Hindi na siya nakatiis. Lumabas si Sera ng kanyang silid at tahimik na lumabas ng kubo upang hindi magising ang kanyang mga magulang. Dala ang kanyang lampara ay lakas loob siyang umakyat sa kagubatan.

Napahinto siya ng mapansin niyang nasa madilim na siyang parte ng gubat. Pinatay niya ang ano mang takot na namumuo sa kanyang dibdib. Ilang beses na siyang naligaw sa lugar na ito ngunit walang nangyaring masama sa kanya, hindi tulad ng mga nababalitaang nilang napapaslang sa oras na tumapak sa teritoryo ng halimaw.

Nagpatuloy siya sa paglalakad sa loob ng madilim na gubat. Iisipin ng iba na nahihibang na siya dahil sa paghahanap niya sa isang mabangis na hayop na maaring kumitil sa kanyang buhay ngunit hindi niya makalimutan ang lungkot sa mga mata ng itim na lobo na parang siya ang dahilan…

Muli siyang napahinto ng matagpuan niya ang sariling sa mismong lugar kung saan naganap ang pag-iisa nila ng misteryosong lalaki. Makikita niya rin kaya ito? Pangungulila ang sumakop sa dibdib niya ng muli niya itong maalala. Marahil ay wala siyang halaga dito para muling pagtuunan nito ng pansin o baka isa itong engkanto sa gubat na umaakit ng mga taong naliligaw roon. Magpakaganon pa man, engkanto man o hindi ay gusto niya parin itong makita. Naninikip ang kanyang dibdib ng parang bumabalik sa kanya ang nangyari sa kanila sa lugar na ito.

Hindi na natiis ng itim na lobo ang lumabas mula sa likod ng mga halaman ng makita niyang umiiyak ang dalagita. Nasaktan man siya ng makita niya ang takot sa mga mata nito ng makita siya nito bilang isang mabangis na hayop ay hindi niya parin ito kayang tiisin. Nabigla man siya sa pagdating nito sa kanyang teritoryo ay may parte niya ang natuwa dahil ito mismo ang lumapit sa kanya. Ngunit natatakot siya dahil ang hinahanap nito ay ang lalaking nagpakita dito ng bilog ang buwan hindi ang itim na lobo na kinatatakutan nito.

Matutulad din ba ito sa mga babaeng dumaan sa buhay niya? Tatakbuhan ba siya nito at iiwan kapag nakita nito ang tunay niyang katauhan?

Ganoon man ang mangyari, hindi niya kayang isipin na mawala ito. Hindi rin siya makaramdamn ng pagkamuhi kung matutulad ito sa mga babaeng umiwan sa kanya kundi lubos siyang nasasaktan dahil hindi nito magawang ibigin ang tulad niya.

Napahinto sa pag-iyak si Sera ng magpakita sa kanya ang itim na lobo. Hindi siya umatras tulad ng ginawa niya noong unang nakita niya ito kundi siya mismo ang humakbang palapit dito. Nawala ang ano mang takot at pangamba sa dibdib niya ng magtama ang mga mata nila ng halimaw. Wala siyang makitang bakas ng ano mang kabangisan sa mga mata nito kundi puno iyon ng lungkot, takot …at pagmamahal…? hindi niya alam kung anong nagtulak sa kanyang haplusin ang mukha nito. Napangiti siya ng makitang pumikit ang itim na lobo sa napakaamong paraan at dinama ang haplos niya. Nais niyang pawiin ang lungkot na nakita niya sa mga mata nito.

Gumalaw ang mga ulap na tumatakip sa buwan at unti-unting nagliwanag sa madilim na parte ng gubat. Palapit ng palapit sa kanila ang liwanag ng buwan hanggang sa madaanan sila nito. Napapikit siya ng masinagan ang kanyang mga mata dahil sa liwanag nito at sa pagmulat niya hindi ang itim na lobo ang kanyang nakita kundi ang misteryosong lalaki.

Hinawakan nito ang kamay niya na nasa mukha nito at dinampian iyon ng halik.

Parang tumigil ang kanyang paghinga ng unti-unting naging malinaw sa kanya ang lahat. Hindi siya makapaniwalang iisang nilalang ang itim na lobo at ang mahiwagang lalaki na nakilala niya sa gubat na ito. Nanginginig ang kanyang mga kamay at hindi niya mapigilang mapapikit. Totoo ba ang nakita niya? Naramdaman niyang tinanggal ng lalaki ang kamay niya sa mukha nito at tumalikod ito sa kanya.

“Maari ka ng umalis at huwag na huwag ka ng babalik sa gubat na ito dahil sa oras na bumalik ka… buhay mo na ang kukunin ko.” Malamig na wika nito sa kanya. Ngunit hindi nakaligtas kay Sera ang sakit sa bawat salitang binibitiwan nito. Ito ang unang beses niyang narinig ang boses nito at hindi niya inaasahang iyon ang mga salitang una niyang maririnig sa lalaking bumihag sa puso niya. Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha niya kasabay ng pagbuhos ng ulan.

Tinawid niya ang pagitan nila at niyakap niya ito ng mahigpit mula sa likuran nito. “K-kung ganon…Kunin mo na ako..” ibinaon niya ang mukha sa likod nito habang umaagos ang luha niya. “Kung tatalikuran mo ako wala naring dahilan para mabuhay pa ako…”

Natigilan ang itim na lobo sa narinig. Bigla niyang hinarap ang dalagita at mahigpit na hinawakan ang mga braso nito.Nakita niya ang namumula nitong mata na siya ang dahilan ng pag-iyak nito. Parang tinutunaw ang puso niya sa bawat patak ng luha nito. “Hindi ka ba natatakot sa akin?”

“N-Natatakot, natatakot akong mawala kang muli na parang walang nangyari sa ating dalawa.”

Hindi na napigilan ng itim na lobo ang kanyang damdamin. Sinakop niya ang mga labi ng dalagita at hinalikan ito ng mahigpit. Bawat patak ng ulan sa kanilang balat ay lalong tumitindi ang lalim ng kanilang mga halik. Ang pangungulila nila sa isat-isa ay nadarama sa bawat pagtatagpo ng kanilang mga labi. Hindi nila inda ang malakas na buhos ng ulan kahit pareho na silang basa ilalim ng bilog na buwan.

Isinandig ng itim na lobo ang katawan ni Sera sa malaking puno at pinaulanan ng halik ang labi nito. Magkahalong tamis at tubig ng ulan ang mga halik ng mabangis na lobo sa leeg at dibdib ng dalagita. Hindi na siya nakatiis na tanggalin ang saplot nito na humaharang sa kanyang damhin ang hubad nitong balat kaya naman walang paalam na pinunit niya sa katawan nito ang telang tumatakip sa nakakabighani nitong katawan.

Lumuhod siya sa harap nito na parang isa itong diyosa habang binabasbasan niya ang kayamanang tinatago nito sa kanya. Humahalo sa pagbuhos ng ulan ang mga ungol ng dalagita. Ipinatong niya sa kanyang balikat ang isang hita nito upang lalong mahukay ng kanyang bibig ang kaselanan nito. Napakapit ang isa nitong kamay sa ulo niya at ang isa ay sa punong kinasasandigan nito.

Dumadaloy ang tubig ulan sa mukha ni Sera pababa sa kanyang leeg.. dibdib.. at pababa pa sa kanyang puson hanggang sa tuluyan itong bumaba sa pagitan ng kanyang mga hita na ngayon ay sinasakop ng kanyang itim na lobo. “..Ngh..” lumipat ang isa niyang kamay na nakakapit sa puno sa ulo nito ng maramdaman niyang tinulak nito ang dila nito sa ilalim niya. “Ah..”

Matapos pangahasan ng itim na lobo ang kanyang kaselanan ay tumayo ito at muling sinakop ang kanyang mga labi na pinaubaya niya dito ng buong puso. Bumaba ang kamay nito sa bewang niya at inangat siya nito hanggang sa di na niya matapakan ang mga damo. Ikinawit niya ang kanyang mga hita sa likod nito hanggang sa matapat ito sa kanya. Napasinghap siya ng maramdaman kung gaano ito kahandang angkinin siya.

“Sera…” Kay tamis pakinggan ng kanyang pangalan mula sa bibig nito. Napapikit ang dalagita ng mariin at nakagat niya ang labi niya ng maramdaman niya ang unti-unti nitong pagpasok sa kanya. Sa pangalawang pagkakataon ay tuluyan niya muling sinuko ang sarili niya dito.

“…Aaaahh…” ramdam niya ang dahan-dahan nitong paggalaw na mas lalong nagpayanig sa bawat laman niya. Nakagat niya ang balikat nito sa tindi ng sensasyong binibigay nito. “Ha..ngh..” bawat pag-angkin nito ay parang nilalamon nito ng buong-buo ang kanyang katawan.

Lalong lumakas ang pagbuhos ng ulan na parang nakikisabay sa tindi ng kanilang pag-iisa.

Lumalalim na ang gabi ay lalo ring lumalalim ang hukay ng itim na lobo sa katawan ng dalagita. Na parang inuukit nito ang sarili sa katawan ni Sera. Napakatagal na panahon niya itong hinitay kaya naman hindi niya maipaliwanag ang nag-uumapaw na damdamin na gusto niyang iparamdam sa babaeng bumihag sa halimaw niyang puso.

Bahagyang nagliwanag ang katawan ng itim na lobo bilang hudyat na nabasag na ang sumpang nagpahirap sa kanya sa napakahabang panahon. Ang itim nitong mga mata at buhok ay napalitan ng ginto. Nagliwanag din ang mga halaman at mga puno sa paligid ng itim na gubat. Kumalat ang makukulay na mga bulaklak at paru-paru sa paligid nila. Bumalik ang hiwaga at mahika sa katawan ng itim na lobo na ngayon ay isa na muling tunay na engkanto. Ang madilim na gubat ay tuluyan ng naging paraiso.

Kumikinang ang bawat hibla ng buhok ng engkanto maging ang ginto nitong mga mata.

Pagkagulat at pagkamangha ang nararamdaman ni Sera ng mga sandaling iyon. Nasa harapan niya ang pinakamagandang lalaki sa balat ng lupa… Hinaplos niya ang ginto nitong buhok na parang yumayakap sa kanyang mga daliri dahil sa sobrang lambot nito.

Yumuko ang engkanto at sinalubong ang mga labi ni Sera, puno ng pagmamahal na inangkin niya rin ang mga labi nito.

Tumigil ang ulan at nawala ang makapal na ulap sa kalangitan at muling nagliwang ang paligid. Ang dating itim na gubat ngayon ay naging pinakamaliwanag ng parte ng kagubatan.

Nagbukas ang paraiso sa mga tao at hindi na nilang muling nakita pa ang itim na lobo. Kasabay noon ang pagkawala ng pinakamagandang dalagita sa bayan.

Makalipas ang mahabang panahon.. nagpapakita ang dalawang engkantong magkasintahan sa gubat. Makikita daw ang mga ito sa mahigawang parte ng gubat na tinatawag na nila ngayong…

Puting paraiso…

Series Navigation

<< Panimula