Tukso’t Kasalanan: One-Shot

“Father, ano pong gagawin natin sa kanya?”

Pinagmasdan ng batang pari ang dalagitang nahimatay sa harap ng kanyang simbahan. Namumutla ito, at may mga bahid ng gasgas ang kanyang mga paa.

Napalitan ng bagong damit ang suot nito kanina na may mga punit. Sa kanyang pagkakaalam, nanggaling ito sa gubat dahil may mga kumapit na maliliit na damo sa damit nito.

Ano kaya ang nangyari sa dalagita? May mga pasa din ito sa katawan. Ayaw man niyang isipin, pero nagkakaroon na siya ng ideya na may malagim na nangyari rito.

Napakabata at napakainosente pa nito para maranasan ang ganoong bagay. Pinapanalangin niya na sana’y hindi iyon maging dahilan para masira ang buhay ng dalagita.

“Hindi natin siya pwedeng pabayaan. Sa ngayon, kukupkupin muna siya ng simbahan,” sagot ng pari sa matandang madre.

“Father Kein, nang bihisan ko siya, nakita kong may mga bakat ng kamay sa kanyang mga hita, may mga kagat sa braso, at iba pang parte ng katawan niya. Sa tingin ko ay—”

“Mother, kailangan niya munang magpahinga. Kung ipaiimbestiga natin ito ngayon, lalo lang siyang matatrauma. Isipin muna natin ang kanyang kapakanan. May naghihintay na hatol mula sa Itaas para sa taong gumawa nito sa kanya,” ani Father Kein.

Tumango ang madre sa kanya, bakas ang lungkot at pag-aalala sa kanyang mukha.

Tatlong araw na ang lumipas mula nang natagpuan nila ang dalagita sa tapat ng simbahan.

Paggising nito ay nadatnan nila itong umiiyak, sumisigaw, at nagmamakaawa. Naiintindihan nila ang pinagdaraanan nito kaya’t ang tatlong madre at ang pari ay ginawa ang lahat para matulungan ito.

“Hindi pa rin po ba siya kumakain?” tanong ng batang pari sa kasamang madre.

“Lagi siyang nasa loob ng shower room at naliligo. Kahit anong pilit ko na umahon siya mula sa bathtub ay ayaw niya. Pakiramdam niya raw ay napakarumi ng kanyang katawan. Kahit nanginginig na siya sa lamig, hindi pa rin namin siya mapilit na umahon,” malungkot na wika ng madre.

Tatlong matatanda ang madreng kasama niya sa simbahan kaya alam niyang mahina ang mga ito para awatin ang dalagita.

“Kung gano’n, ako na ang kakausap sa kanya.”

“Mas mabuti nga iyon, Father. Nakikinig siya sa inyo.”

Pumunta siya sa kwarto ni Rie. Nalaman niyang Rie ang pangalan nito noong unang araw na magising ito.

Narinig niya ang buhos ng tubig sa loob ng shower room. Kumuha siya ng malaking tuwalya na nakalagay sa kama nito saka siya pumasok sa loob ng shower room.

Nabigla siya nang makita itong nakasuot lang ng puting sando na nanggaling sa kanya. Basa ng tubig ang buo nitong katawan kaya bakat na bakat sa damit ang kanyang hubog.

Yakap-yakap nito ang mga tuhod dahil nanginginig ito sa lamig. Pilit na inignora ni Father Kein ang ayos nito at lumapit siya sa dalagita.

“Rie, magkakasakit ka kung magbabad ka rito,” sabi niya nang malumanay, sabay hawak sa kamay nito.

“Ayoko!” Agad na nilayo nito ang sarili sa kanya. Nagulat si Kein dahil ngayon lang siya nito sinigawan.

“Huwag mo akong hawakan!” Siya na mismo ang lumayo ngunit natigilan siya sa sumunod na sinabi ng dalagita.

“Ang dumi-dumi ko…” bulong nito, nanginginig ang boses.

“Rie, huwag mong sabihin ‘yan,” maingat na sabi ni Father Kein, pilit na pinapakalma ang kanyang tinig.

“Ayokong marumihan ka dahil sa akin, Father. Nakakadiri ang katawan ko. Napakarumi ko!” Humahagulhol na wika nito habang patuloy ang agos ng tubig mula sa shower, tila sinasabayan ang kanyang pag-iyak.

Napakagat-labi si Father Kein, pinipigil ang pagdagsa ng awa sa kanyang dibdib.

“Rie, walang kahit ano sa’yo ang marumi. Pinangako ng Diyos na ang bawat sugat ay gagaling, at ang bawat kasalanan na ginawa sa’yo ay hahatulan. Hindi mo kasalanan ang nangyari.”

Hinayaan niyang bumuhos ang mga salita, umaasang makakarating ang mga ito sa pusong wasak ng dalagita.

“Paano ako maniniwala sa’yo? Binaboy nila ako! Dinumihan nila ang pagkatao ko! Sino pang magmamahal sa akin?” Namumula ang mga mata nito sa pag-iyak. Nasasaktan ang Pari sa nakikita niyang paghihirap ng dalagita.

“Ako…”

Natigilan ang dalagita at napatitig sa binatang Pari. Umangat ang dalawang kamay nito at niyakap ang Pari. Nagulat naman si Kein sa ginawa ni Rie ngunit hindi niya ito tinulak. Sa halip, kinuha niya ang malaking towel at ibinalot sa basang katawan ng dalagita na ngayon ay nakayakap nang mahigpit sa kanya. Inangat niya ito mula sa tubig at binuhat palabas ng bathroom. Tumutulo sa sahig ang tubig mula sa katawan ni Rie. Maingat na inilapag ni Kein ang dalagita sa kama ngunit hindi pa rin ito bumibitaw sa kanya.

“Father, gusto kong mawala ang dumi sa katawan ko. Nakikiusap ako, tulungan mo akong tanggalin ito sa katawan ko?” Nagtaka ang Pari sa tanong nito, ngunit nakuha niya ang ibig sabihin ni Rie nang lumapat sa kanya ang malamig at malambot na labi ng dalagita.

“Rie, hindi mo dapat ginagawa ito,” mahina ngunit mariing wika ni Kein, pilit pinipigilan ang sarili. “Ito ay isang kasalanan…” Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, hindi niya magawang kumawala sa yakap ng dalagita.

Mahigpit ang pagkakapit ni Rie sa kanya, umiiyak habang paulit-ulit na sinasambit, “Ayoko na… gusto ko nang makalimutan…”

Sa sandaling iyon, bumigat ang dibdib ni Kein. Alam niyang mali ito—na isa itong malaking kasalanan sa mata ng Diyos at pagtataksil sa kanyang sinumpaang tungkulin. Ngunit ang pagdaing ni Rie, ang kanyang mga luha, at ang sakit sa mga mata nito ay tila mga tanikalang naggapos sa kanya.

“Rie, magtiwala ka sa Diyos,” bulong niya, pilit inaalo ang dalagita. “Hindi ka marumi. Ikaw ay biktima, hindi makasalanan.”

Ngunit lalo lamang humigpit ang yakap ni Rie. “Kung ganoon… bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit hindi ito nawawala?” humahagulhol niyang tugon, ang kanyang tinig naglalaman ng walang hanggang pagdurusa.

“Kailangan nating magdasal,” mahinang wika ni Kein, nagtatangkang bumangon mula sa tukso. “Huwag nating hayaan ang kadiliman na magwagi.”

Kumapit ang dalagita sa kanya at hinabol ang kanyang mga labi. Matagal na natigilan ang batang pari hanggang sa natagpuan niya ang sariling nanghihina sa sariwang halimuyak na katawan ng dalagita.

Ang mga labi nitong dumadampi sa kanya ay tila paru-parong nagsisimulang matututong lumipad.

Sa mga sandaling iyon, pinilit niyang lakasan ang loob, ang kanyang pananalig, at ang kanyang pangako sa Diyos—ngunit ramdam niyang mahirap labanan ang tukso lalo na’t naririnig niya ang pagsusumamo ni Rie habang wala itong natatanggap na tugon mula sa kanya, ang maliliit na hikbi nito ay tila isang awit ng pagdurusa na bumabasag sa kanyang kaluluwa.

Hindi ito tama. Isa itong malaking kasalanan.

Magiging taksil siya sa mata ng Diyos ngunit bakit hindi niya ito magawang itulak? kundi natagpuan niya ang sariling ginagantihan ang halik ng dalagita. Sa ginagawa niya, tinatalikuran niya ang kanyang paniniwala bilang alagad ng Diyos.

Nabahiran ng pagnanasa ang isip niya ng mas lalo niya pang ninamnam, at pinalalim ang halik. Dumiin ang mga kamay niya sa batok ng dalagita at gumapang ang mga labi niya sa basang leeg nito. Napakalambot, napakasarap ng balat nito sa bibig niya.

Kailangan na niyang tumigil bago pa madagdaggan ang kanyang kasalanan. Narinig niyang umungol ang dalagita sa kanyang mga halik. Nabuhay ang ibabang parte ng kanyang katawan. Dapat makaramdam siya ng kahihiyan ngunit naramdaman niyang nagsimulang uminit ang kanyang katawan.

“Father…”

Iwasan mo ang tukso. 

Iyon ang paulit-ulit na salitang tumatakbo sa isipan niya ngunit iba ang ginagawa ng kanyang katawan. Nagmamadaling tinanggal niya ang towel na binalot niya sa katawan nito, bumaba ang labi niya sa dibdib ni Rie. Pinasok niya sa kanyang bibig ang isa nitong korona, kahit na may basang sapin na nakaharang sa pagitan ng balat at labi niya.

“Hmm.. Father..” Mahinhing ungol nito.

Nang hndi siya makuntento, hinubad niya ang nag-iisang saplot sa katawan ng dalagita hanggang sa tumambad sa harap niya ang hubad nitong katawan.

Hindi pa huli ang lahat para umatras siya, ngunit nilamon siya ng tukso ng makita niya ang namumulang katawan ng dalagita .

Ang mga bahid ng pasa at sugat ay tumutunaw sa kanyang puso upang damhin ang balat nito. Nais niyang iparamdam sa dalagita na hindi ito marumi, sadyang makasalanan lamang ang mga lalaking naaakit sa kanyang taglay na alindog.

Natuyo ang lalamunan ng batang pari ng paghiwalayin ng dalagita ang mga hita nito sa kanyang harapan. Ang murang edad nitong katawan ay nag-aanyaya sa kanyang angkinin ito.

Huli na, ramdam niyang gusto ng kumawala ng kanyang pagnanasa.

Hinubad niya ang kanyang roba, ang simbolo ng kanyang pagiging tapat sa Panginoon.

Dinamayan niya ang dalagita sa kama. Muli niyang sinakop ang mga labi nito na ngayon ay hindi na maputla at malamig, kundi namumula at namamaga sa higpit ng kanyang mga halik. Gumapang ang kanyang mga kamay sa buo nitong katawan.

Bawat balat, bawat laman ay isa-isa niyang sinasamba. Dinidiskubre ang katawan ng isang babae.

Napakalambot at napakatamis ng dibdib nitong may mga bagong laman na hindi pa nahihinog, ang kaselanan nito na tumutukso sa nabubuhay niyang pagkalalaki.

“Ha-haaah… Ahhh…” 

Ungol ng dalagita sa bawat dampi at haplos niya sa katawan nito.

Gumapang ang kanyang bibig sa pinakamaselang bahagi ng katawan ni Rie. Ang init sa kanyang katawan ay hindi na mapigilan—isang pagnanasa na nagpapainit ng kanyang balat, nagpapabilis ng kanyang paghinga, at nag-iiwan ng pangako ng hindi matitinag na pagnanasa. Napakasarap ng lasa nito, nasambunutan nito ang ulo niya ng tangkain niyang ipasok ang kanyang dila sa nakaawang nitong kweba.

“F-Father…” Nakatingala si Rie habang marahang nilalamon ng bibig ng batang pari ang kanyang kaselanan—mainit at banayad, parang apoy na dahan-dahang lumalamon sa kanyang katinuan. Napapikit siya, at kasabay ng bawat paghalik nito sa kanyang lagusan ay pag-agos ng malapot na likido, ramdam niya ang unti-unting pagkawala ng lakas sa kanyang mga tuhod.

Batid ni Rie ang kanyang kasalanan, inakit niya ang batang pari upang pagtakpan ang bangungot ng kanyang karanasan. Maaga siyang nagising sa kamusmusan, ang mga hayop na gumahasa sa kanya ay tunay na nakakasuklam.

Nang makita niya ang batang pari na siyang salamin ng malinis at mabuting katauhan. Umusbong ang kagustuhan niyang mayakap ng mga bisig nito, upang hugasan ang maduming karahasan na lumamon sa kanyang pagkatao.

Bumalik sa kasalukuyan ang kamalayan ni Rie ng maramdaman niyang dumausdos pababa ang kamay nito mula sa kanyang  tuhod pababa sa pagitan ng kanyang mga hita. Dahan-dahan nitong ipinasok ang isa sa daliri nito.

“Oh! Ahhh… Father….” Hindi niya napigilang mapaungol ng malakas. Nagmamakaawa ang kanyang mga daing habang hinuhukay nito ang masikip niyang daluyan.

“Father, nakikiusap ako…” 

Napalunok ang batang pari ng lalong ibinuka ng dalagita ang mga hita nito para sa kanya, nagdilim ang kanyang paningin sa tindi ng pagnanasa.

Nanginginig ang mga kamay na tinanggal niya ang kanyang belt at ibinaba ang kanyang pantalon. Pumuwesta siya sa sentro nito. Namumuo ang pawis sa kanyang noo.

Handa na ba siyang talikuran ang Diyos?

Pero parang hindi naririnig ng kanyang katawan ang bulong ng kanyang konsensya. Yumuko siya at sinimulang itanim ang tigas ng haba niya sa dalagita.  

“Ah!”

Marahil ay nagulat ito sa laki niya kaya napapikit ito sa sakit ng tuluyan niyang ibaon ang kanyang pagkalalaki dito. Isa na siya ngayong makasalanan, ngunit ng mga sandaling iton ay wala siyang pinagsisihan.

Nagsimula siyang maghukay ng malalim sa katawan ng dalagita. Bawat hukay niya ay palalim ng palalim. Tuluyan siyang nalulugmok sa pagkakasala niya sa Diyos ng kanyang Panginoon.

“Father… mas lalim pa… ohhh—ahhh!”  Bumaon ang mga daliri ng dalagita sa likod ng batang pari. Ibang-iba ang nararamdaman niya ngayong ang batang Pari ang umaangkin sa kanya. Malayo ang pakiramdam na ito noong ginagahasa siya.

Wala siyang takot na nararamdaman, kundi puno ng pananabik at sarap ang dulot sa kanya ng bawat pag-angkin nito sa kanyang katawan. Pakiramdam ng dalagita ay tinatanggal nito ang duming nararamdaman niya.

“Father… oh, Father…”

Humigpit ang mga kamay ni Kein sa beywang ng dalagita.

Ang gabi ay napuno ng kanilang mga ungol, mas matindi, mas puno ng pagnanasa, ang mga daing ng dalagita sa kanya ay parang dasal, ngunit ang bawat ungol nito ay tila apoy na lalong nagpapabaga sa kanya. 

“A-ah! Ahh… ahhh…”

Ang mga mata nito’y nakapikit habang tinatanggap ang init ng kanyang bawat galaw. Bawat ungol ay parang bulong sa kanyang tenga, naglalagay ng langis sa apoy na kanyang nararamdamn. Hindi na niya alintana ang bigat ng kasalanan; ang tanging mahalaga ay ang init ng kanilang pag-iisa at ang pagtakas mula sa rehas ng pananampalataya.

Ang mga halik niya ay naging mas malalim, mas marahas, tila takot na magtapos ang sandaling iyon. Ang kanyang mga daliri ay naglakbay sa bawat sulok ng katawan ng dalagita, parang naglalakbay sa kasalanan ngunit wala nang balak bumalik. Ang mga pagdaing ng dalagita ay nag-uumapaw, humahalo sa kanilang mainit na paghinga, habang ang kanilang mga katawan ay nagtatagpo at nagkakaisa sa isang ritwal ng pagnanasa.

Sa gabing iyon, ang mundo ay naglaho. Tanging ang init, ang mga ungol, at ang tawag ng pangalan niya ang nanatili—isang paalala na minsan, kahit ang pinakabanal ay kayang tiklupin ng tukso.

WAKAS.