Nasa opisina si Greg nang makatanggap ng tawag mula kay Luis. Hindi nito maintindihan agad ang sinasabi sa kabilang linya—garalgal ang boses, halos di makahinga.
“Greg… si Selene… naaksidente…”
Hindi na niya hinintay ang buong detalye. Mabilis niyang kinuha ang susi ng kotse at tinawagan si Mayette.
Ilang minuto lang ay magkasama na silang tumatakbo sa hallway ng emergency room.
Binalot ng mahigpit na yakap ni Mayette ang ina ni Selene na labis na humahaguhul dahil sa takot para sa anak nito.
Mahigpit na tinapik-tapik ni Greg ang braso ni Luis na namumutla sa tabi. Sa kabila ng pag-aalala, pilit pinapakalma ni Greg ang sarili. Anak ng kaibigan niya si Selene. Wala siyang karapatang ipakita ang sobrang concern. Baka magduda ang mga ito.
Hindi niya nasagot ang mga chat at tawag ni Selene dahil naiwan niya ang phone sa sasakyan na ginagamit niya lamang pang-contact kay Selene. Lumalim ang hiwa ng konsensiya na nararamdaman ni Greg ng matuklasan niyang siya ang huling tinawagan ni Selene bago ito maaksidente.
Tinignan niya si Mayette na mahigpit pa ring yakap ang kaibigan nito. He loves his woman—he’s still deeply in love with her—but he lusted after a girl. At doon pa lang, alam na niyang may mali. Mayette is a woman—strong, grounded, emotionally matured. Si Selene… she’s still a girl. Bata pa sa maraming aspeto. Hindi pa buo, hindi pa hinog. At ‘yun ang mas nagpapagulo sa kanya.
Nalilito na siya kung ano ba talaga ang nararamdaman niya. Guilt? Regret?
Pero sa ilalim ng lahat ng ‘yon, may isa pang damdaming pilit umaangat—takot. Takot para kay Selene. May nabuo na siyang kung anong pakiramdam para sa dalagita na hanggang ngayon, hindi pa rin niya matukoy. Hindi niya alam kung ito ba’y isang matinding attachment, pero ang malinaw sa kanya—hindi niya kayang mawala si Selene. And that realization scares him even more than the guilt.
Dalawang araw na hindi nagkamalay si Selene.
Dalawang araw na hindi mapakali si Greg. Lihim siyang dumadalaw tuwing gabi. Pinagmamasdan lang niya ito mula sa pinto, hinihintay na gumalaw, huminga nang malalim, o kahit muling idilat ang mga mata nito.
Hanggang sa isang gabi—bumukas ang mga mata ni Selene. Tahimik lang si Greg sa tabi ng kama. Wala roon ang mga magulang ng dalagita. Lumabas upang makipag-usap sa doktor. Naiwan siyang mag-isa kasama si Selene.
“Ninong…”
Nagkatinginan sila. Pamilyar ang boses, ngunit may malamig na pagitan. Hindi siya nginitian ni Selene. Walang kapilyahan. Walang palihim na titig. Wala ang pamilyar na tensyon sa pagitan nila.
“Kamusta ang pakiramdam mo?” tinig ni Greg ay mababa, pilit pinapanatiling kalmado. Hindi niya maipaliwanag ang kaba ng dibdib niya.
“Okay naman po, pero… medyo naguguluhan ako.” nalilitong sagot nito habang nakatitig sa kisame. “Sabi ni Mommy, naaksidente ako sa sinasakyan naming magkakaibigan. Pero hindi ko maalala… ang huling naaalala ko ay ang araw bago ang binyag ng kapatid ko.”
Napalunok si Greg, hindi alam kung paano tutugon.
Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o mangingilabot. Tinitigan niya ang dalagita—sinusubukan ba siya nito? O isa na naman itong pain, bitag na sadya nitong inihain para sa kanya?
Ito ang paulit-ulit na umiikot sa isip ni Greg habang nakatitig kay Selene. He can’t trust her. Matapos niyang makita kung paano ito magmanipula at maglaro, hindi na lamang isang simpleng dalagita ang tingin niya kay Selene. Hindi ito inosente. Walang ordinaryong dalagita ang makikipagrelasyon sa tulad niyang may asawa.
Subalit ngayon, wala siyang nakikitang bakas ng galit, ng panunumbat, ng mga gabing lihim nilang pinagsaluhan. Walang bahid ng pag-aangkin sa mga mata nito. Nanatiling inosente ang mga titig ni Selene sa kanya—tulad ng panahong wala pang nangyayari sa kanila.
Nakalimutan ni Selene. Nakalimutan nito… ang tungkol sa kanilang dalawa.
Nanginginig ang mga daliri ni Greg habang nakahawak sa armrest ng upuan. Gusto niyang haplusin ang buhok nito, hawakan ang kamay, pero pinigilan niya ang sarili. Hindi na ito ang Selene na kilala niya. O baka… hindi na siya ang Greg na kilala nito.
Tumayo siya. Huminga nang malalim. Parang may bigat na nabunot mula sa dibdib niya.
“Magpahinga ka, Selene. Babalik ako,” mahina niyang wika bago siya tumalikod.
Paglabas niya ng ospital, parang muling sumikat ang araw sa buhay niya. Parang pinatawad siya ng langit. Nakaligtas siya. Naligtasan niya ang kasalanan. Wala nang patunay. Wala nang boses ng alaala na maaaring sumira sa pamilya niya.
Maaari na siyang bumalik ng buo
Kay Mayette. Maari na niyang kalimutan ang lahat. Gawin ang tama. Isarado ang madilim na kabanata ng buhay niya.
Hindi na rin niya masisira pa ang buhay ni Selene. Maaari na itong magsimula muli ng panibago. Ang aksidenteng ito ay pangalawang pagkakataon para sa kanilang dalawa.
Nalimot na ni Greg ang pangakong babalik siya sa dalagita. Mabilis itong lumabas ng ospital ang pinuntahan ang asawa.
Habang si Selene naman, naiwan sa ospital na may kakaibang pakiramdam.
Nakatitig siya sa pader. Tahimik. Malalim ang iniisip.
Bakit gano’n ito tumitig sa kanya? Parang… may alam ito na hindi niya alam.
Napahawak siya sa dibdib niya. Hindi niya alam kung bakit sumisikip ito. Hindi niya rin mawari kung bakit parang may nawala sa kanya.
Isang bagay na hindi niya maipaliwanag.
Isang damdaming hindi niya maalala.
Sa darating na mga taon, ito ang misteryong bumabalot sa kanya…
Pagkalabas niya ng hospital. Nagbago ang takbo ng buhay niya.
Nakatanaw si Selene sa bintana ng eroplano, pinapanood ang mga ulap na parang pinaghahalong puti at bughaw. Nanatili ang bigat ng dibdib niya. Hindi niya alam kung alin ang mas nangingibabaw—galit ba, lungkot, o takot.
Hindi lang basta pag-alis ang nangyari. Para siyang iniwan, tinanggal sa sariling mundo. At bakit? Dahil lang ayaw ng mga magulang niya sa mga kaibigan niya.
“Para ito sa ikabubuti mo,” sabi ng mommy niya.
“Makakahanap ka ng mas maayos na environment ,” dagdag pa ng Daddy niya.
Kahit paulit-ulit na nilang sabihin ‘yon, hindi pa rin nawawala ang sakit. Hindi lang lugar ang iniwan niya—pati mga taong tanggap kung sino siya, naiintindihan ang madilim niyang pagkatao, hindi niya kailangang magpanggap sa harapan ng mga ito.
Pero higit sa lahat, hindi niya matanggap ang bagay na bumabagabag sa kanya, na may importante siyang naiwan. Sa mga alaalang nawala sa kanya, hindi siya matahimik hangga’t hindi niya matukoy kung ano ito.
May mga pakiramdam at mga malalabong alaala na dumating, mabilis at matalim, na hindi niya kayang iwasan—ang malaki at matigas na brasong pumupulupot sa kanyang bewang, ang mga halik na puno ng init at pagnanasa, mga labi na nag-iwan ng bakas sa kanyang katawan. Hindi niya matukoy kung iyon ay isang panaginip o alaalang nawala sa kanya. Dahil ramdam niya ang magaspang na palad na dumadausdos sa kanyang hita, paakyat, hanggang sa para siyang mahulog at mawalan ng lakas.
Kahit hindi malinaw, naramdaman niya ang mga ito, ang init ng katawan na yumakap sa kanya, ang mga mata na puno ng lihim, ang mga labi na tila nagsasabing hindi siya makakatakas. Kagat-labing dumilim ang paningin ni Selene habang ang eroplano ay tuluyang lumipad.
Hindi niya alam kung anong naiwang bakas sa kanya—ang pakiramdam na parang may nawalang bahagi ng kanyang sarili. Isang bagay na mahirap ipaliwanag, isang damdaming hindi kayang kalimutan.
Hindi siya sigurado kung saan nagmula ang mga alaalang iyon, ngunit alam niyang malalim ang naiwan nito sa kanya.
