Nakakalat ang mga origami sa sahig at kama ni Chiara. Apat na oras na siyang gumagawa ng iba’t-ibang klase ng origami. Plano niyang gumawa ng apat na libong origami upang lagpasan niya ang dati niyang record na tatlong libo at limang daan. Natigilan lamang siya sa ginagawa ng kumalam ang kanyang sikmura. Dahil sa nangyari kagabi ay naubos ang one week na sana ay na consume niya. Sana ay kahit isa man lang sa apat na pumunta kagabi ay nakuhanan niya, maliban ang isa dahil hindi niya ito maituturing na pagkain.

Kahit isa siyang nilalang na kung tawagin ng mga tao ay demon ay may katangian din siya na tulad ng tao. Kailangan niyang kumain upang hindi manghina. Hindi siya mamamatay kahit hindi siya kumain ng fear ng tao. Ngunit ang kapalit nito ay manghihina siya at tuluyang mawawalan siya ng kontrol sa sarili. Ang inner demon niya ang kokontrol sa kanyang katawan at pag nangyari iyon para na siyang isang mabangis na halimaw na aatakihin ang kahit na sinong makita nito na nagtataglay ng fear. Nang panahon ng kanyang mga ninuno. Maging laman at dugo ng tao ay kinakain nila ngunit dahil unti-unti ng nagbabago ang panahon at mas marami na ang bilang ng mga tao laban sa kanila ay unti-unti silang inubos ng mga ito. Nagtago sa kasuluksulukan ng kagubatan ang mga natira sa lahi nila. Natutunan nilang kumain ng hindi kailangang pumatay. Isa-isa silang naglabasan ng bundok at nakihalubilo sa mga tao. Simula noon ay namatay ang mga kwento tungkol sa kanila at sila’y naging isang alamat na lamang.

Napilitan siyang lisanin ang kama at pumunta sa kitchen. Nagbukas siya ng fridge. Puro tubig at chocolate ang laman ng mga refrigerator niya. Naglabas siya ng malalim na buntong hininga habang pumipili ng chocolate. Ang fear ng tao ang pinakapagkain niya. Matagal bago siya makaramdam ng gutom kung ito ang kakainin niya. Hindi tulad ng pagkain ng tao na kailangan niyang iconsume ng sunod-sunod. Kumuha siya ng isang box ng chocolate at dalawang bote ng mineral water. Wala siyang stove o oven sa kitchen niya. Hindi niya nga malaman kung matatawag niya ba iyong kitchen kung ang laman lang nito ay apat na malalaking refrigerator.

Binuksan niya ang isang pinto na may hagdanan paakyat ng kanyang rooftop. Mas gusto niya na laging nasa labas ng rooftop dahil pakiramdam niya ay lagi siyang nakakulong sa loob. Umupo siya sa isang malaking upuan na gawa sa ratan ngunit may nakalagay na malambot na unan sa pang-upo at sandalan nito. Iyon ang paborito niyang tambayan pag nasa rooftop siya. Napilitan siyang buksan ang box ng chocolate.

Nagtitiis siya sa ganitong pagkain kapag walang dumating sa teritoryo niya. Bibihira lang siyang lumabas. Aalis lang siya sa Havaianas kung kinakailangan. Kapag may gusto siyang bilhin na nakita niya sa internet o naubusan siya ng stock ng pagkain at kung matagal na walang dumating sa teritoryo niya siya ang kusang lalabas at maghahanap. She hate hunting outside. Matrabaho at mapanganib. Kailangan niya laging mag-ingat na walang makakakita sa kanya. Ngunit kapag ang mga tao ang tumapak sa kanyang teritoryo kontrolado niya ang lahat. That’s is why she prefer waiting than hunting.

Pagkagat ni Chiara ng chocolate ay narinig niyang tumunog ang kanyang alarm. Agad na binitawan niya ang hawak na chocolate at sinalubong ang kanyang bagong dating na pagkain- panauhin. Tumalon siya mula sa rooftop at di na niya napansin na nakarobe lamang siya maliban sa underwear na kanyang suot. Lumobo ang puti at manipis na roba na napuno ng hangin. Nagmistula siyang diyosa ng kadiliman dahil sa bumalot na itim na enerhiya sa kanyang katawan. Malinis ang kanyang paglapag na para lamang isang piraso ng feather ang kanyang bigat. Nasa taas siya ng two story building habang hinihintay niyang tuluyang pumasok ng gate ang kanyang mga panauhin. Napakunot siya ng noo ng makilala niya kung sino ang pumasok sa kanyang gate.

“Isn’t that tasteless human?” Nagtataka na tanong niya sa sarili. Karamihan sa mga napapadpad sa lugar na ito ay hindi na bumabalik. Hinintay niya ang mga kasama nito ngunit wala na siyang naramdamang ibang presensya maliban dito. “What? He’s alone?” napakibit-balikat siya. Akala pa naman niya ay makakakain na siya ng totoong pagkain ngayon lalo tuloy kumalam ang sikmura niya.

Nililipad ng hangin ang kanyang itim na mahabang buhok na nakalimutan niyang itali at maging ang mahaba at manipis na roba nito na animoy yumayakap sa balingkinitang katawan ni Chiara. Isang nakakabighaning nilalang ngunit walang sino man ang nakasaksi nito.

Pumasok si Zane sa loob ng gate ng Havaianas. Kahit na hindi siya ang klase ng tao ang lalabas kapag malalim na ang gabi ngunit heto siya. Hindi niya makalimutan ang nangyari sa kanya sa lugar na ito. Kahit gusto niyang balewalain ay sumasagi parin sa isip niya. Maging ang pagtulog niya ay nadidistorbo narin. Siya ang taong hindi mapakali kapag hindi nasagot ang mga tanong sa isip niya at hindi naging malinaw sa kanya ang isang bagay. Nais niyang malaman kung anong klaseng nilalang ang nagparamdam sa kanila.

Kalahating oras na siyang naghihintay ngunit wala paring lumalabas. Naalala niyang limang minuto palang silang tumapak sa loob ng mga kasama niya ay nagparamdam na ito sa kanila. Naglakad-lakad siya sa gilid ng mga abandonadong mga building. Maluwang at malaki ang lugar, ngunit dahil nababalutan ng dilim ang paligid hindi niya magawang makita ang kabuuan nito. Bumalik siya dito ng umaga ngunit nakasara ang gate at hindi niya mabuksan. Kaya nagtataka siya kung bakit gabi lang ito nagbubukas. Bigla siyang huminto ng may marinig siyang kaluskos. Hindi muna siya lumingon, ngunit ng maramdaman niyang malapit na ito sa kanya ay bigla siyang humarap… Isang wild cat ang nakita niya. Dahil sa pabiglang pagharap niya ay natakot ito kaya tumakbong palayo sa kanya.

“What is he doing here?” tanong ni Chiara habang kumakain ng chocolate. Kanina niya pa pinapanood ang taong ito mula sa malayo ngunit malinaw niya itong nakikita dahil sa kakayahan niyang makakita kahit na sa dilim.

“Show yourself.” Narinig ni Chiara na wika ng lalaki. Siya ba ang hinihintay nito? Muntik na siyang mabulunan dahil hindi niya mapigilang matawa. Did he lost his mind? Ito ang naghahanap sa multo? He’s really damage. Marahil ito ang dahilan kung bakit hindi niya ito pwedeng kainin. Kumbaga sa pagkain ay reject o sa gamit ay defective. Kung ganon ay papapakin ito ng mga lamok dahil walang magpapakita dito.

Pagkalipas ng isang gabi…

“He’s here again?” hindi makapaniwalang tanong ni Chiara ng makita niyang ang pumasok ulit ng kanyang teritoryo ay walang iba kundi ang lalaking magdamag na naghintay sa kanya kagabi. Bumalik ulit siya ng kanyang kwarto at itinuloy ang naudlot niyang pagbabasa. Tatlong oras na ang lumipas ng matapos niya ang pitong makakapal na libro.

Mag-aalauna na, binuksan niya ang kanyang monitor at nacapture ng CCTV niya na naroon parin ang loko at nakaupo sa bubong ng sirang sasakyan. “Does he plan to live here?” siya ang naapektuhan sa presensya ng taong ito. Hindi niya malaman kung sira ba talaga ito o matigas lang ang ulo nito. “Ahh! Just ignore him. Ignore him. Ignore him.” Paulit-ulit na wika niya sa sarili.

Isang linggo pa ang lumipas ay hindi pa rin ito sumusuko. Tuwing pagsapit ng 10:00 PM ng gabi ay inaasahan na niyang darating ito. Halos nakalimutan na niyang hindi pa siya nakakaconsume ng fear simula ng maging regular na ang pagdalaw nito sa teritoryo niya. Kailangan niyang lumabas ngayon para maghunt. Sinigurado niyang makakabalik siya bago ang 10:00 PM. Nabatukan niya ang sarili ng napagtanto niyang inaabangan niya ang pagdating ng taong iyon. He’s tasteless. Wala siyang mapapala dito.

Eksaktong 10:00 PM ay nasa rooftop na si Chiara. Halos humaba ang leeg niya sa kakatingin sa labas ng gate mula sa kinaroroonan niya. Kahit na alam naman niyang mag-iingay ang alarm pag dumating ito ay naghihintay parin siya sa labas. Nagtaka siya ng sumapit ang 10:30 PM ay hindi ito dumating.

Naghintay pa siya hanggang ala-una ngunit walang tasteless human na nagpakita sa kanya. Sumuko na ba ito? Nagtataka siya kung bakit disappointed siya ngayon. Hindi ba’t mas maganda iyon wala ng bubulabog sa kanya? Umalis siya ng rooftop at nagkulong sa kanyang kwarto. Binagsak niya ang katawan sa kama at kinuha ang black bear na stuff toy niya saka iyon niyakap ng mahigpit. Pinikit niya ang mga mata at pinilit ang sariling matulog. Napahigpit ang yakap niya sa black bear ng napagtanto niyang mag-isa nanaman siya.

She was always alone.

Wala siyang kaibigan. Walang pamilya. Wala siyang lugar na matatawag niyang tahanan. Nais niyang kumuha ng alagang hayop ngunit alam niyang tatanda at mamamatay ito. Tulad ng mga tao… They’re weak and fragile. Tumatanda at namamatay. Habang siya ay nanatiling bata na parang tumigil ang oras para sa kanya. May mga naging kaibigan siyang tao noon. Naaalala niya pa ang mga mukha ng mga ito. Lahat ng funeral nila ay nasaksihan niya. Napakahirap magpaalam ngunit mas masakit ang maiwan. Kaya naman huminto na siya sa pakikipaglapit sa mga tao. Hindi na niya muli iyong gustong pagdaanan.

She used to have a family. They are immortals but they still left her…

Siniksik ni Chiara ang mukha sa malambot na katawan ni black bear. Ito na lamang ang hindi umiiwan sa kanya.